فصلنامه

مقدمه و هدف: افزایش طول عمر، کیفیت زندگی و توانایی فرد برای زندگی مستقل را تحت تاثیر قرار داده و او را نیازمند مراقبت وحمایت دیگران می نماید. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر کاهش احساس تنهایی در سالمندان با سندرم آشیانه خالی انجام شد.

مواد و روش‌ها: روش پژوهش، نیمه‌آزمایشی با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‌ی آماری مطالعه حاضر شامل کلیه‌ی مراجعه کنندگان سالمند با سندرم آشیانه خالی  به مرکز مشاوره کلینیک مهرآور در تابستان 1395 بود. تعداد 30 نفر که واجد شرایط شرکت در مطالعه بودند با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به شیوه‌ی تصادفی در دو گروه ) 15 نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه گواه(  جایگزین شدند. 8 جلسه‌ی 90 دقیقه‌ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در طی 2 ماه برای گروه آزمایش به صورت گروهی انجام گرفت. تمام شرکت کننده‌ها قبل و بعد از درمان، پرسشنامه‌ی احساس تنهایی را تکمیل کردند. داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS-22  و تحلیل واریانس چند متغیره (مانکوا) استفاده شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد اثر معنی‌داری بر احساس تنهایی (002/0 P=، 63/11F=) دارد و باعث کاهش خرده مقیاس خانوادگی (003/0 P=، 24/10F=)، خرده مقیاس عاطفی (001/0 P=، 65/14F=) و خرده مقیاس دوستان (001/0 P=، 50/13F=) در بین سالمندان با سندرم آشیانه خالی شده است

نتیجه‌گیری: جدی‌ترین خطری که هر فرد سالمند را تهدید می‌کند در انزوا قرار گرفتن او از سوی اطرافیان است. در این حالت شخص امکان ایجاد ارتباط صمیمی و نزدیک با دیگران را از دست می‌دهد. تنهایی به تدریج فرد سالخورده را دچار مشکلات روانی می‌کند.  در نتیجه لزوم کاربست درمان‌های متمرکز بر مشکلات خلقی و عاطفی سالمندان به ویژه کاهش احساس تنهایی ضروری می‌باشد.