فصلنامه

مقدمه و هدف: حمایت اجتماعی و خودکارآمدی از متغیرهای با اهمیت دوران سالمندی هستند که نقش تعیین­کننده در ارتقاء سلامت سالمندان دارند. با توجه به روند رو به رشد جمعیت سالمندان در ایران و جهان، توجه به مقوله­های مرتبط با سلامت سالمندان شایان توجه جدی است. هدف از نگارش این مقاله تعیین رابطه­ی حمایت اجتماعی با خودکارآمدی سالمندان آسایشگاه­های شهر تهران در سال 1394 و نقش حمایت اجتماعی در پیش­بینی خودکارآمدی سالمندان بود.
مواد و روش ­ها: در این مطالعه­ی توصیفی- تحلیلی که به روش مقطعی انجام پذیرفت، جامعه­ی پژوهش شامل کلیه­ی سالمندان مقیم آسایشگاه­های شهر تهران در سال 1394 بود. نمونه­ی این پژوهش 217 نفر محاسبه شد. روش نمونه­گیری تصادفی ساده بود. برای گرد­آوری داده­ها از پرسشنامه­ی دموگرافیک، پرسشنامه­ی حمایت اجتماعی وکس و مقیاس خودکارآمدی عمومی (GSE-10) استفاده شد. پس از تکمیل پرسشنامه­ها و گرد­آوری آنها، داده­ها توسط نرم­افزار SPSS شدند مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ­ها: در این پژوهش 217 سالمند 60 تا 95 ساله (144 زن و 73 مرد) حضور داشتند. یافته­های پژوهش نشان داد که میانگین حمایت اجتماعی و خودکارآمدی سالمندان مقیم آسایشگاه­های سالمندی شهر تهران به ترتیب 75/9±23/32 و 00/4±68/17 بود. نتایج آزمون همبستگی نشان داد که حمایت اجتماعی با خودکارآمدی سالمندان مقیم آسایشگاه­های شهر تهران رابطه­ی مثبت و معنادار دارد (008/0=p) و بیش از 4 درصد واریانس خودکارآمدی توسط حمایت اجتماعی تبیین می­شود.
 نتیجه ­گیری: بر اساس یافته­های مطالعه وضعیت حمایت اجتماعی در سالمندان مقیم آسایشگاه­های شهر تهران در حد متوسط و خودکارآمدی آنان پایین بود. لذا به دست اندرکاران و مسئولان ذیربط پیشنهاد می­شود برای افزایش خودکارآمدی سالمندان مقیم آسایشگاه­های شهر تهران توجه ویژه­ای به مقوله­­ی حمایت اجتماعی و راهکارهای ارتقای آن داشته باشند.