فصلنامه

مقدمه و هدف: سالمندآزاری که به عنوان یک آسیب در حوزه سلامت مطرح است، با توجه به رشد جمعیت سالمندان در آینده­ای نزدیک به مسئله ­­ی جامعه ­ای تبدیل خواهد شد. هدف این پژوهش آگاهی از ابعاد و میزان سوء رفتار نسبت به سالمندان است.

مواد و روش ها: این پژوهش به روش مقطعی می­ باشد و جامعه آماری کلیه زنان و مردان سالمند مراجعه کننده به بخش مراقبت روزانه مرکز توانبخشی سالمندان محمدشهر است. تمامی سالمندان که 65 نفربودند بر اساس پرسشنامه استاندارد سالمندآزاری مورد سوال قرار گرفتند و داده­ها با استفاده از روشهای آمار توصیفی و استنباطی تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: آمارها وجود سالمندآزاری را در میان گروه مورد مطالعه نشان می دهد. بیشترین میزان سالمندآزاری به ترتیب شامل بعد روانی، مالی و غفلت و کمترین آن بعد جسمی بود. این پژوهش نشان می دهد که سالمندان زن و مجرد بیشتر در معرض سوءرفتار قرار دارند. همچنین هرچه سن سالمندان افزایش یابد، میزان خشونت اعمال شده نسبت به آنان بیشتر است P < 0.05)) .

نتیجه گیری: سالمندآزاری در خانواده ها وجود دارد ولی بنا به دلایل فرهنگی از نظرها پنهان مانده است. به دلیل نبود مراکزی جهت رسیدگی به موارد سالمندآزاری، گزارش رسمی از میزان آن در کشور در دست نیست. مراکز درمانی و توانبخشی از جمله مکانهایی هستند که می توان انواع و میزان سوءرفتار احتمالی را تشخیص داد. همچنین  پیشگیری در  سطوح سه گانه توسط حرفه های یاورانه (پرستاری، مددکاری اجتماعی، روانشناسی، پزشکی و.. ) مورد نیاز است و مددکاری اجتماعی باتوجه به رویکرد عمومی و میان رشته ای آن،  نقش تأثیر گذاری در انواع مداخلات تیم توانبخشی سالمندان دارد.