فصلنامه

مقدمه و هدف: در جمعیت رو به افزایش سالمندان در ایران، پژوهش دربارۀ مسائل و مشکلات مرتبط با سالمندی به منظور ارتقای کیفیت زندگی این قشر از جمعیت، دارای جایگاه اساسی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین حمایت اجتماعی و شوخ‌طبعی با امید به زندگی در سالمندان شهر یزد بود.

مواد و روش ها: این پژوهش از نوع تحقیقات توصیفی- همبستگی است. جامعۀ آماری این تحقیق سالمندان ساکن در شهر یزد بوده است. نمونه‌ای به حجم 100 نفر با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش متغیر­های پژوهش از پرسشنامۀ حمایت اجتماعی فیلیپس، پرسشنامۀ چندبعدی حس شوخ‌طبعی تورسون و پاول و پرسشنامۀ امیدواری اشنایدر استفاده شد. داده ها با استفاده از آمار توصیفی، ضریب همبستگی ­پیرسون، رگرسیون و آزمونt  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو متغیر حمایت اجتماعی و امید به زندگی و همچنین بین دو متغیر شوخ طبعی و امید به زندگی رابطه معنادار و مستقیم وجود دارد. نتایج تحلیل رگرسیون نیز حاکی از این بود که شوخ طبعی و حمایت اجتماعی توان پیش‌بینی امید به زندگی سالمندان را دارد. همچنین، نتایج نشان داد که بین زنان و مردان مشارکت‌کننده در پژوهش حاضر از لحاظ شوخ‌طبعی و امید به زندگی تفاوت معنادار است به این صورت که شوخ‌طبعی مردان بالاتر از زنان و امید به زندگی زنان بالاتر از مردان می­باشد. اما در رابطه با حمایت اجتماعی بین دو جنس تفاوت معناداری وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتیجه تحقیق حاضر افزایش حس شوخ‌طبعی و برقراری حمایت اجتماعی می‌تواند به ارتقاء امید به زندگی سالمندان منتهی شده، نهایتاً کیفیت زندگی مناسبی را برای آن‌ها فراهم آورد. با توجه به اهمیت سلامت سالمندان پیشنهاد می‌شود که پژوهش‌های گسترده ­تر و متفاوت­ تری در زمینه سالمندان صورت گیرد و همچنین طراحی برنامه هایی که به تفریحات سالمندان می پردازد از برنامه ­های اصلی خانواده و دولت باشد.