فصلنامه

مقدمه و هدف: هدف از انجام این تحقیق بررسی رابطه بین فعالیت های بدنی، عمل به باورهای دینی و شادکامی در زنان سالمند می باشد.

مواد و روش ها: این پژوهش از نوع توصیفی(همبستگی) است. جامعه ی آماری پژوهش، زنان بالای ۵۵ سال ساکن در شهر رشت هستند که تعداد ۹۷ نفر(۴۶ نفر واجد فعالیت بدنی و ۵۱ نفر فاقد فعالیت بدنی) به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. از مشارکت کنندگان تحقیق خواسته شد تا آزمون شادکامی آکسفورد و مقیاس عمل به باورهای دینی(معبد) را تکمیل کنند. اطلاعات بدست آمده از پرسشنامه ها استخراج شده، با کمک نرم افزار spss نسخه ۱۸ و با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون چند گانه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: نتایج نشان داد مشارکت کنندگان در تحقیق به لحاظ میزان انجام فعالیت های بدنی با یکدیگر تفاوت معنی داری دارند(p<۰/۰۰۱)، اما تفاوت های موجود در عمل به باورهای دینی و شادکامی بین این افراد معنی دار نشد. از سویی بین فعالیت های بدنی و شادکامی و نیز بین عمل به باورهای دینی و شادکامی مشارکت کنندگان در تحقیق رابطه مثبت معنی دار وجود دارد(P<۰/۰۵). اما رابطه بین فعالیت های بدنی و عمل به باورهای دینی آزمودنی های مشارکت کننده در تحقیق، معنی دار نشد. همچنین عمل به باورهای دینی توانسته شادکامی را در مشارکت کنندگان تحقیق پیش بینی کند.

نتیجه گیری: عوامل مختلفی بر وضعیت جسمانی، روانی و اجتماعی سالمندان تأثیر می گذارد که در پژوهش حاضر به سه عامل فعالیت های بدنی، عمل به باورهای دینی و شادکامی پرداخته شده است. با توجه به نتایج بدست آمده پیشنهاد می شود به گونه ای برنامه ریزی شود تا سالمندان عزیز جامعه بتوانند هرچه بیشتر از فواید و آثار این متغیرها برخوردار شوند.

مقدمه و هدف: سلامت معنوی یکی از ابعاد سلامت است که کمتر بدان توجه شده است. همچنین به نظر می­ رسد سلامت معنوی می­تواند با شادکامی و رضایت شغلی مرتبط باشد. علاوه بر این علیرغم افزایش تقاضا برای مراقبت از سالمندان در مراکز سالمندی، تاکنون پژوهش­های اندکی درباره­ی مراقبین سالمندان در کشور انجام شده است که نیاز به پژوهش­ های بیشتر در این جامعه احساس می ­شود. این مطالعه با هدف تعیین رابطه­ ی سلامت معنوی با شادکامی و رضایت شغلی مراقبین سالمندان مراکز سالمندی شهر تهران در سال ۱۳۹۴ انجام پذیرفت.

مواد و روش­ ها: در این مطالعه­ ی توصیفی- تحلیلی که به روش مقطعی انجام پذیرفت، جامعه­ ی آماری پژوهش شامل کلیه ­ی مراقبین سالمندان مراکز سالمندی شهر تهران در سال ۱۳۹۴بود و نمونه­ی این پژوهش ۱۰۰ نفر از مراقبین بود که به صورت تمام شماری انتخاب شدند. جهت جمع­ آوری داده­ ها از پرسشنامه­ ی دموگرافیک، مقیاس سلامت معنوی پالوتزیان و الیسون، پرسشنامه­ی شادکامی آکسفورد و پرسشنامه­ی رضایت شغلی فیلد و روث استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ ها از شاخص­ های آمار توصیفی و آزمون ­های آمار استنباطی شامل کلموگروف اسمیرنوف، آزمون t تک نمونه ­ای و آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد.

یافته­ ها: در این پژوهش ۱۰۰ نفر (زن = ۶۹) از مراقبین سالمندان مراکز سالمندی شهر تهران حضور داشتند. یافته­های پژوهش نشان داد که میانگین سلامت معنوی، شادکامی و رضایت شغلی مراقبین سالمندان مراکز سالمندی شهر تهران به ترتیب ۱۷/۶۷±۴۸/۹۰، ۱۰/۳۴±۲۹/۷۸ و ۸/۲۸±۳۶/۵۳ بود. با استفاده از آزمون t تک نمونه­ای و بر اساس حد وسط ابزارهای پژوهش مشخص شد که مراقبین سالمندان مراکز سالمندی شهر تهران سلامت معنوی و رضایت شغلی پایین (p<۰/۰۵) و شادکامی متوسطی داشتند (p>۰/۰۵). از سوی دیگر نتایج نشان داد که سلامت معنوی مراقبین سالمندان مراکز سالمندی شهر تهران با شادکامی و رضایت شغلیشان ارتباط معنادار دارد (p<۰/۰۵).

 نتیجه ­گیری: بنابر یافته ­های پژوهش، به نظر می­رسد سطح سلامت معنوی مراقبین با شادکامی و رضایت شغلی آنان ارتباط دارد. در همین رابطه به دست اندرکاران و مسئولان ذیربط پیشنهاد می­گردد برای افزایش شادکامی و رضایت شغلی مراقبین سالمندان مراکز سالمندی توجه ویژه­ای به مقوله­ ی سلامت معنوی مراقبین و راهکارهای ارتقای آن داشته باشند، چرا که افزایش سلامت معنوی مراقبین موجب افزایش شادکامی و رضایت شغلی آنان و در نهایت منجر به ارائه­ ی خدمات مراقبتی بهتر به سالمندان مقیم سراهای سالمندی خواهد شد.

مقدمه و هدف: تحقیق حاضر با هدف مقایسه سلامت روان و شادکامی سالمندان مقیم خانواده و سالمندان مقیم خانه سالمندان شهر کرمانشاه در سال ۱۳۹۵ انجام شد. 

روش بررسی: طرح پژوهش مقطعی از نوع علی- مقایسه ای می باشد. بدین صورت که دو گروه سالمندان (مقیم خانواده و مقیم خانه سالمندان) از نظر سلامت روان و شادکامی مورد مقایسه قرار گرفتند. جامعه ی آماری کلیه سالمندان مقیم خانواده و مقیم خانه سالمندان در شهر کرمانشاه بودند. نمونه پژوهش ۲۰۰ نفر می باشد که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردید. از این تعداد ۱۰۰ نفر(۵۰ نفر زن و ۵۰ نفر مرد) مقیم خانه سالمندان و ۱۰۰ نفر (۵۰ نفر زن و ۵۰ نفر مرد)  مقیم خانواده بودند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه سلامت عمومی و پرسشنامه شادکامی آکسفورد استفاده شد. داده‌ها از طریق آمار توصیفی و آزمون T مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: میانگین و انحراف معیار نمره سلامت روان در سالمندان مقیم خانواده ۰/۳۹۲±۷۰/۴۲ و مقیم خانه سالمندان ۰/۷۴۷±۴۷/۳۶ بود. همچنین میانگین و انحراف معیار نمره شادکامی در سالمندان مقیم خانواده ۰/۴۳۰±۶۹/۵۶ و مقیم خانه سالمندان ۰/۵۸۷±۴۴/۰۴ بود. یافته ها  نشان داد بین سلامت روان و شادکامی در بین دو گروه سالمندان تفاوت معنادار وجود دارد، (۰/۰۱>P)، میزان سلامت روان و شادکامی در بین سالمندان مقیم خانواده بیشتر از سالمندان مقیم خانه سالمندان بود.

نتیجه‌گیری: یافته ها نشان داد میزان سلامت روان و شادکامی سالمندان ساکن در منزل بـه طـور معنـی داری بیـشتر از سـالمندان سـاکن در سـرای سالمندان است؛ و ساکنین مقیم خانه سالمندان بیشتر از سالمندانی که در خانواده زندگی می کنند در معرض کاهش سلامت روان و  شادکامی و افزایش افسردگی قرار می گیرند.

مقدمه و هدف:  دوره پایانی میانسالی و آغاز دوره سالمندی، برای بسیاری از سالمندان همراه با تغییر و تحولاتی است که در ابعاد روانی و جسمی آنها اتفاق می افتد. شواهد موجود حاکی از آن است که در دوره سالمندی، میزان فشار تجربه شده توسط فرد و تبعات جسمی و روانی آن به صورت بارز و چشمگیری بیش از دوره قبل از آن است  و ممکن است فرد بدلیل از دست دادن موقعیت شغلی و اجتماعی و ازدست دادن دوستان و نزدیکان  دچار گوشه نشینی اجتماعی گردد که با ایجاد این تغییرات کاهش شادکامی  امری غیر قابل اجتناب است در همین ارتباط  به نظر می رسد معنویت با ارائه  مجموعه ای از کلمات و چارچوب ها به افراد کمک نماید تا معنا ومفهوم زندگی خود را بهتر درک کنند . در واقع معنویت، بعدی ازابعاد وجودی انسان است که ارتباط و یکپارچگی او را با عالم هستی نشان می دهد. ارتباط ویکپارچگی به انسان امید و معنا می دهد بازنشستگی و سالمندی اغلب پدیده های به هم مرتبطی هستند که فرد بدلیل تغییراتی از قبیل از دست  دادن موقعیت شغلی و اجتماعی  و ازدست دادن دوستان و نزدیکان  دچار کاهش شادکامی می گرددو این در حالی است که معنویت می تواند در سازگاری با این تغییرات او را یاری می کند. لذا هدف از مطالعه حاضر تعیین ارتباط تجربیات معنوی روزانه با شادکامی سالمندان عضو کانون بازنشستگی کشوری  اصفهان در سال ۱۳۹۳   می باشد.

مواد و روش ها: این پژوهش توصیفی- تحلیلی در بین کلیه سالمندان بازنشسته مراجعه کننده به کانون بازنشستگان کشوری اصفهان انجام پذیرفت که ۱۹۲ نفر از آنان با روش نمونه گیری تصادفی ساده وارد مطالعه شدند . ابزار جمع آوری اطلاعات در این مطالعه پرسشنامه متغیرهای جمعیت شناختی، تجربیات معنوی روزانه و رضایت از زندگی سالمندان بود. تجزیه و تحلیل داده ها  ازطریق نرم افزار SPSS ۲۱ و آزمون های آماری توصیفی و آزمون ضریب همبستگی پیرسون ،tمستقل و آنالیز واریانس انجام شد.

یافته ها: میانگین نمره شادکامی سالمندان۱۱,۴۵± ۳۴.۵۶ که نشان دهنده این است که  شادکامی سالمندان کمتر از حد متوسط و میانگین نمره تجربیات معنوی روزانه آنها ۱۶.۹± ۷۳.۱۱ که نشان دهنده سطح مناسب تجربیات معنوی در سالمندان می باشد. علاوه بر این بر اساس یافته ها تجربیات معنوی روزانه با شادکامی سالمندان بازنشسته ارتباط معناداری داشت(۰۵/>p).

نتیجه گیری : بر اساس یافته های مطالعه حاضر هرچه تجربیات معنوی روزانه سالمندان بیشتر باشند شادتر زندگی می کنند، لذا توصیه می شود برنامه ها و رویکردهایی را در جهت افزایش تجارب معنوی روزانه سالمندان در نظر گیرند تا  سالمندان زندگی شادتری را تجربه کنند.

چکیده

مقدمه و هدف: با در نظر گرفتن روند شتابان رشد جمعیت سالمندی و این که سالمندان به دلیل کهولت و کاهش توانایی هایشان دچار کاهش کیفیت زندگی و شادکامی می شوند؛ پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی درمان شناختی مبتنی بر ذهن آگاهی بر کیفیت زندگی و شادکامی سالمندان صورت گرفت.

مواد و روش ها: این پژوهش کاربردی و شیوه اجرا از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون ، پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه سالمندان ساکن در سرای سالمندان شهر کرمانشاه در نیمه دوم سال ۱۳۹۵ تشکیل می دهند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس ۱۵ نفر در دو گروه ۱۵ نفری کنترل و آزمایش قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های شادکامی آکسفورد و پرسشنامه کیفیت زندگی فرم کوتاه استفاده شد. برای بررسی فرضیه های پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد و داده ها با استفاده از نرم افزر آماری SPSS ۲۳  مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.  

یافته ها: یافته های حاصل از آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد که اثربخشی ذهن آگاهی بر متغیر کیفیت زندگی به میزان ۷۳ /۰ در سطح  بوده است و این میزان برای متغیر شادکامی به میزان ۵۸/۰ در سطح  می باشد.

نتیجه گیری: نتایج نشان داد که آموزش ذهن آگاهی بر کیفیت زندگی و شادکامی سالمندان تأثیر مثبت و معناداری دارد.