دوره 4، شماره 4 - ( تابستان 1397 )
جلد 4 شماره 4 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Amini M, Shakeri N, Haddad H, Mirmoezzi M. The effects of Pilates and diaphragm exercises on some pulmonary factors in chronic obstructive pulmonary Patients. Journal title 2018; 4 (4)
URL: http://jgn.medilam.ac.ir/article-1-293-fa.html
URL: http://jgn.medilam.ac.ir/article-1-293-fa.html
امینی مجتبی، شاکری نادر، حداد حمیدرضا، میرمعزی مسعود. تأثیر تمرین پیلاتس و دیافراگمی بر برخی از شاخص های تنَفسی در بیماران انسدادی مزمن ریه. عنوان نشریه. 1397; 4 (4)
، mojtb.amini@gmail.com
چکیده: (4397 مشاهده)
مقدمه و هدف: بیماری انسدادی مزمن ریه یکی از مهم‌ترین بیماری‌های پیش‌رونده ریوی است. مهم‌ترین روش به حداقل رساندن پیشرفت بیماری، بازتوانی ریه عنوان‌شده است. بازتوانی ریه موجب بهبود الگوی تنفسی میشود. بدین منظور تأثیر دو نوع تمرین پیلاتس و دیافراگمی بر برخی از شاخصهای ریوی در این بیماران بررسی گردید.
مواد و روش‌ها: در این بررسی نیمه تجربی 24 بیمار مرد با میانگین سنی (51/4±56) مبتلابه COPDبا درجه متوسط به‌صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی در سه گروه 8 نفره (تمرین دیافراگمی، تمرین پیلاتس و گروه کنترل) تقسیم شدند. تمرینات پیلاتس و دیافراگمی به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته در دو گروه تمرینی به‌طور جداگانه اعمال شد. گروه کنترل هیچ تمرینی را انجام نداد. به‌وسیله دستگاه اسپیرومتری میزان FEV1/FVC و تعداد تنفس در دقیقه اندازهگیری شد. پرسشنامه معیار اصلاح‌شده بورگ،جهت ارزیابی تنگی نفس به‌وسیله آزمودنیها تکمیل شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده‌ها از آزمون تی زوجی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که هر دو نوع تمرین بر شاخصهای ریوی تأثیر داشتند. FEV1/FVC بین گروه‌های تمرینی و کنترل تفاوت معنی‌داری داشت (05/0˂P). در کاهش میزان تنگی نفس و تعداد تنفس در دقیقه بین گروه‌های تمرینی و کنترل تفاوت معنی‌دار بود (05/0˂P). در گروه کنترل هیچ تغییری مشاهده نشد (05/0˃P).
بحث و نتیجه‌گیری: به نظر میرسد تمرینات پیلاتس و دیافراگمی نقش مهمی در بهبود الگوی تنفسی بیماران ریوی دارد. نتایج نشان داد که هر دو نوع تمرین موجب بهبود الگوی تنفسی، افزایش FEV1/FVC و کاهش تنگی نفس و تعداد تنفس در دقیقه شده و لذا در برنامه بازتوانی ریوی این بیماران استفاده از تمرینات فوق توصیه میشود.
مواد و روش‌ها: در این بررسی نیمه تجربی 24 بیمار مرد با میانگین سنی (51/4±56) مبتلابه COPDبا درجه متوسط به‌صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی در سه گروه 8 نفره (تمرین دیافراگمی، تمرین پیلاتس و گروه کنترل) تقسیم شدند. تمرینات پیلاتس و دیافراگمی به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته در دو گروه تمرینی به‌طور جداگانه اعمال شد. گروه کنترل هیچ تمرینی را انجام نداد. به‌وسیله دستگاه اسپیرومتری میزان FEV1/FVC و تعداد تنفس در دقیقه اندازهگیری شد. پرسشنامه معیار اصلاح‌شده بورگ،جهت ارزیابی تنگی نفس به‌وسیله آزمودنیها تکمیل شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده‌ها از آزمون تی زوجی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که هر دو نوع تمرین بر شاخصهای ریوی تأثیر داشتند. FEV1/FVC بین گروه‌های تمرینی و کنترل تفاوت معنی‌داری داشت (05/0˂P). در کاهش میزان تنگی نفس و تعداد تنفس در دقیقه بین گروه‌های تمرینی و کنترل تفاوت معنی‌دار بود (05/0˂P). در گروه کنترل هیچ تغییری مشاهده نشد (05/0˃P).
بحث و نتیجه‌گیری: به نظر میرسد تمرینات پیلاتس و دیافراگمی نقش مهمی در بهبود الگوی تنفسی بیماران ریوی دارد. نتایج نشان داد که هر دو نوع تمرین موجب بهبود الگوی تنفسی، افزایش FEV1/FVC و کاهش تنگی نفس و تعداد تنفس در دقیقه شده و لذا در برنامه بازتوانی ریوی این بیماران استفاده از تمرینات فوق توصیه میشود.
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
