فصلنامه

مقدمه و هدف: جمعیت سالمندان رو به افزایش و بسیاری از آنان توانایی مراقبت از خود را ندارند. همچنین، با افزایش سن، میزان رضایت از زندگی کاهش می‌یابد که بخصوص در سالمندان مقیم در مراکز نگهداری سالمندان، کمتر از سالمندان مقیم منزل است. نظر به اینکه میزان بالاتر رضایت از زندگی منجر به افزایش طول عمر و سلامتی بیشتر سالمندان می‌شود، هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روایت درمانی گروهی بر میزان رضایت از زندگی مردان سالمند مستقر در مرکز سالمندان است.

مواد و روش ها: مطالعه به روش نیمه تجربی و به صورت اجرای پیش آزمون-پس آزمون بر روی دو گروه (آزمایش و کنترل) انجام شد. جمعیت آماری شامل تمامی مردان سالمند مستقر در سرای سالمندان شهر سنندج بودند از این میان 30 نفر از سالمندان به روش تصادفی ساده انتخاب و با روش نمونه‌گیری تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. جهت گردآوری داده‌ها از پرسشنامه " مقیاس رضایت از زندگی" استفاده شد و در اجرای پژوهش پس از انجام پیش-آزمون روی دو گروه، مداخله روایت ‌درمانی گروهی طی ۸ جلسه (هر هفته یک جلسه ی یک و نیم ساعته) بر روی گروه آزمایش اجرا شده و میزان رضایت از زندگی دو گروه ارزیابی شد، سپس در فاصلۀ یک ماه، آزمون پیگیری انجام شد. تحلیل داده‌ها نیز بااستفاده از آزمون‌های تحلیل کوواریانس و T-test انجام پذیرفت.

یافته ها: براساس نتایج تحلیل کووارایانس، بین میانگین دو گروه کنترل و آزمایش در پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری وجود دارد. به عبارتی مداخله روایت درمانی توانسته میزان رضایت از زندگی گروه آزمایش را افزایش دهد در حالی که این افزایش در گروه کنترل مشاهده نشد. (p<0/05)

نتیجه گیری: بنابر یافته‌های پژوهش به نظر می‌رسد که مداخله روایت درمانی گروهی توانسته منجر به افزایش رضایت از زندگی سالمندان شود، لذا پیشنهاد می‌گردد از این روش درمان در راستای بهبود رضایت از زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه استفاده شود.

کلید واژه ها: سالمندان، رضایت از زندگی، درمان روایت مدار، گروه درمانی