مقدمه و هدف: بیماری انسدادی مزمن ریه یکی از مهم‌ترین بیماری‌های پیش‌رونده ریوی است. مهم‌ترین روش به حداقل رساندن پیشرفت بیماری، بازتوانی ریه عنوان‌شده است. بازتوانی ریه موجب بهبود الگوی تنفسی می‌شود. بدین منظور تأثیر دو نوع تمرین پیلاتس و دیافراگمی بر برخی از شاخص­های ریوی در این بیماران بررسی گردید.
مواد و روش‌ها: در این بررسی نیمه تجربی 24 بیمار مرد با میانگین سنی (51/4±56) مبتلابه  COPDبا درجه متوسط به‌صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی در سه گروه 8 نفره (تمرین دیافراگمی، تمرین پیلاتس و گروه کنترل) تقسیم شدند. تمرینات پیلاتس و دیافراگمی به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته در دو گروه تمرینی به‌طور جداگانه اعمال شد. گروه کنترل هیچ تمرینی را انجام نداد. به‌وسیله دستگاه اسپیرومتری میزان FEV₁/FVC و تعداد تنفس در دقیقه اندازه­گیری شد. پرسشنامه معیار اصلاح‌شده بورگ،جهت ارزیابی تنگی نفس به‌وسیله آزمودنی­ها تکمیل شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده‌ها از آزمون تی زوجی استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد که هر دو نوع تمرین بر شاخص­های ریوی تأثیر داشتند. FEV₁/FVC بین گروه‌های تمرینی و کنترل تفاوت معنی‌داری داشت (05/0˂P). در کاهش میزان تنگی نفس و تعداد تنفس در دقیقه بین گروه‌های تمرینی و کنترل تفاوت معنی‌دار بود (05/0˂P). در گروه کنترل هیچ تغییری مشاهده نشد (05/0˃P).
بحث و نتیجه‌گیری: به نظر می­رسد تمرینات پیلاتس و دیافراگمی نقش مهمی در بهبود الگوی تنفسی بیماران ریوی دارد. نتایج نشان داد که هر دو نوع تمرین موجب بهبود الگوی تنفسی، افزایش  FEV₁/FVC و کاهش تنگی نفس و تعداد تنفس در دقیقه شده و لذا در برنامه بازتوانی ریوی این بیماران استفاده از تمرینات فوق توصیه می­شود.
 

واژه‌های کلیدی: پیلاتس، دیافراگمی، COPD

متن کامل [PDF 718 kb]   (1041 دریافت)