چکیده
مقدمه و هدف:  نتایج مطالعات پیشین حاکی از آن است که اختلال در عملکرد تعادلی میتواند خطر بروز آسیب و سقوط را در سالمندان افزایش دهد. تاکنون تحقیقات متعددی عوامل تأثیرگذار بر روی عملکرد تعادلی را مورد بررسی قرار داده است اما با این وجود تأثیر ریتم شبانه روزی بر عملکرد تعادلی مشخص نیست. بنابراین هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر 2 زمان روز  بر عملکرد تعادلی در مردان سالمند شهر کرمان بود.
مواد و روشها: تعداد 15 مرد سالمند با میانگین سنی 09/68±34/6 سال، قد 23/171±99/6 سانتی متر و وزن 12/75±54/10 بر اساس معیارهای ورود و خروج از تحقیق و به شکل تصادفی از بین 60 نفر به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. پس از پر کردن پرسشنامه کرونوتایپ همه آزمودنی ها مورد سنجش آزمونهای تعادلی ایستا(به وسیله تست لکلک با چشمان باز وبسته) و تعادل پویا (به وسیله آزمون نشست و برخاست) در دو زمان 30/7 صبح و 17 عصر قرار گرفتند برای مقایسه داده ها در ساعات مختلف از  آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیریهای مکرراستفاده شد.
یافته ها: با وجود ثبت رکوردهای متفاوت در ساعات مختلف و همچنین کمتر شدن میانگین خطاهای بازسازی در ساعات ابتدایی روز، اختلاف معنادار آماری با توجه به نتایج آزمون تحلیل واریانس در نتایج اندازه گیریهای تعادل ایستا و پویا در ساعات مختلف روز مشاهده نشد.
نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده از این تحقیق، به نظر میرسد که تعادل سالمندان مرد با عادت زمانی صبحگاهی تحت تأثیر ریتم شبانه روزی قرار نداشته و بر این اساس، تفاوتی در احتمال بروز آسیب دیدگی و احتمالا سقوط سالمندان در ساعات مختلف شبانه روز ناشی از عملکرد متفاوت تعادل وجود نداشته باشد. اما سالمندان بهتر است در حدود ساعات انتهایی روز به عوامل خارجی افتادن نظیر ناهمواری سطح زمین توجه بیشتری داشته باشند و از انجام فعالیتهایی که نیاز به تعادل دارد خودداری کنند.