مقدمه و هدف: عدم فعالیت بدنی یک عامل خطرزای بسیار مهم برای فعالیت های شناختی در دوره سالمندی و برای ابتلا به اختلال آلزایمر می­باشد. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین تاثیرات تمرینات ایروبیک در آب و تمرین در آب بر حافظه کاری زنان سالمند مبتلا به آلزایمر بود.
مواد و روش ها: روش پژوهش نیمه تجربی است و شرکت کنندگان این پژوهش 30 بانوی سالمند با میانگین سنی 9/2±6/64 سال بود که به ‌صورت تصادفی ساده در سه گروه (هر گروه 10 نفر) تمرین در آب، ایروبیک و ایروبیک در آب جای گرفتند. پروتکل تمرینی به مدت 18 جلسه (شش هفته) و هر جلسه 45 دقیقه اجرا شد. به منظور سنجش حافظه از مقیاس حافظه وکسلر و برای سنجش حافظه کاری از نرم افزار N-Back استفاده گردید. اطلاعات بوسیله آزمون تحلیل واریانس با اندازه­های تکراری (3×2) و با استفاده از نرم افزار SPSS-22 و در سطح 05/0>p تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که شرکت کنندگان گروه های ایروبیک در آب (P=0.003) و ورزش در آب (P=0.007) پس از گذرانیدن دوره تمرینی بهبود معناداری را در حافظه کاری تجربه نمودند (P<0.05). اما گروه ایروبیک تنها در این بازه زمانی تغییر معناداری را تجربه نکرد (P=0.103). ضریب اتا نیز مشخص ساخت تمرین ایروبیک در آب (Eta=0.649) بیشتر از تمرین در آب (Eta=0.574) باعث بهبود حافظه کاری می شود.
نتیجه گیری: گرچه پیشینه تحقیق نشان می دهد در حالت کلی تمرینات هوازی می­تواند عملکرد شناختی سالمندان مبتلا به آلزایمر را بهبود بخشد، اما در فرضیات مشخص شد که تمرینات ایروبیک در آب و حتی تمرین در آب بهتر از و سریعتر از تمرینات ایروبیک می تواند منجر به بهبود حافظه کاری در زنان سالمند دارای آلزایمر شود.  بنابراین به کلیه افرادی که با سالمندان مبتلا به آلزایمر در ارتباط هستند، پیشنهاد می­گردد تا از پروتکلهای تمرین در آب برای بهبود فرایند های شناختی استفاده نمایند.