مقدمه و هدف: با توجه به افزایش سریع تعداد سالمندان، مسأله‌ی بهداشت، سلامت و تأمین آسایش و رفاه آنان در جامعه هر روز ابعاد تازه و گسترده‌تری پیدا می‌کند. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی در سالمندان بازنشسته انجام شد.

مواد و روش‌ها: روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه‌ی آماری مطالعه حاضر شامل کلیه‌ی مراجعه‌کنندگان سالمند بازنشسته به سازمان امور بازنشستگان در تابستان 1395 بود. پس از مصاحبه و اجرای پرسشنامه خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی از بین واجدین شرایط 24 نفر پذیرفتند تا در پژوهش شرکت کنند که به شیوه‌ی تصادفی در دو گروه) 12 نفر گروه آزمایش و 12 نفر گروه گواه)  جایگزین شدند. 8 جلسه‌ی 80 دقیقه‌ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در طی چهار هفته برای گروه آزمایش به صورت گروهی انجام گرفت. تمام شرکت‌کننده‌ها قبل و بعد از درمان، پرسشنامه‌‌های خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی را تکمیل کردند.

یافته‌ها: نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (مانکوا) نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد اثر معنی‌داری بر خودکارآمدی (005/0 P=، 16/10F=) و سازگاری اجتماعی (001/0 P=، 44/22F=) دارد. همچنین باعث کاهش خرده مقیاس‌های سازگاری خانوادگی (000/0 P=، 78/29F=)، سازگاری جسمانی (04/0 P=، 71/4F=)، سازگاری هیجانی (002/0 P=، 26/14F=)، سازگاری شغلی (000/0 P=، 34/21F=) و سازگاری اجتماعی (000/0 P=، 66/42F=)  شده است.

نتیجه‌گیری: در نتیجه درمانگری مبتنی بر پذیرش و تعهد می‌تواند خودکارآمدی و سازگاری اجتماعی را کاهش دهد.