مقدمه و هدف: کیفیت زندگی به عنوان هدف نهایی مراقبت از سالمندان در سراهای سالمندی تلقی می شود. با این وجود عقیده بر آنست که ماهیت زندگی در سراهای سالمندی، ساکنین آنرا مستعد داشتن کیفیت زندگی ناامید کننده ای می کند. مطالعه حاضر با هدف تعیین کیفیت زندگی سالمندان مقیم سرای سالمندی شهرستان شاهرود در زمستان سال 1393 انجام گرفت.

مواد و روش ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی است که در آن 53 نفر از سالمندان مقیم سرای سالمندی شهرستان شاهرود با روش سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. برای گردآوری اطلاعات از فرم مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد کیفیت زندگی 36 سوالی (SF-36) استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به وسیله نرم افزار SPSS 18 و با استفاده از آمارهای توصیفی و آزمون های تی مستقل، آنالیز واریانس یک طرفه و کروسکال والیس انجام گرفت.

یافته ها: میانگین و  انحراف معیار  نمره کیفیت زندگی 32/10 ± 49/52 و نشان دهنده سطح ضعیفی از کیفیت زندگی بود. بیشترین و کمترین میانگین و انحراف معیار نمره کسب شده به ترتیب به حیطه های «عملکرد اجتماعی» (45/23 ± 69/80) و «ایفای نقش عاطفی» (23/18 ± 32/29) اختصاص داشت. همچنین نتایج نشان داد بین میانگین نمرات کیفیت زندگی و متغییرهای سن، جنس، سطح تحصیلات و مدت اقامت در سرای سالمندی تفاوت معنی داری وجود دارد (P˂0/05).

نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که کیفیت زندگی در حیطه های ایفای نقش عاطفی، عملکرد فیزیکی و در کل سلامت عمومی پایین بوده است. لذا انتظار می رود برنامه های اجرایی مناسبی جهت حمایت از سالمندان مذکور انجام پذیرد.